Dag 8, 9 en 10 - 13, 14 en 15 juni 2019
Blijf op de hoogte en volg Els
16 Juni 2019 | Indonesië, Ruteng
Dag 8 -13 juni 2019
We vertrekken vandaag in alle rust richting Belargahi, Het is een dorp bestaande uit verschillende clans. Hier gaan wij bij een gezin overnachten. We nemen een tas mee met beperkte bagage, dus tandenborstel, pyama en droge kleding om aan te trekken na onze wandeling. We bezoeken eerst een locatie waar de mensen Arak maken. In de palmbomen worden van de mannelijke vruchten het sap afgetapt. Er klimt een man in de palmboom en hij heeft een emmer aan de band van zijn broek hangen. In de boom hangen jerrycans en hierin druppelt het vocht van de vruchten. Hij ledigt de jerrycan in zijn emmer en springt als een aap behendig in de volgende boom. Tenslotte komt hij naar beneden met een driekwart gevulde emmer. Dit vocht wordt in grote vaten gegooid en nu moet voor een aantal dagen het gistingsproces op gang komen. Ze hebben een ronde verwarmingsplek en stoken hier het hout, daarboven is een reservoir met twintig liter sap. Door het stoken verdampt het vocht en dit gaat via een bamboepijp naar een jerrycan. Van de twintig liter houden ze na het verdampingsproces 4 liter Arak over. Interessant om te zien hoe deze mensen op primitieve wijze Arak maken. We rijden nog een stuk verder en daar gaat onze wandeling richting het dorp beginnen. Per twee personen krijgen wij één drager toegewezen om ons te helpen met de rugzakken. De gids heeft al gewaarschuwd dat wij onderweg weinig begroeiing zullen hebben om in de schaduw te kunnen lopen. Het is warm en binnen de kortste keren loopt het zweet van ons hoofd. We zijn blij als wij een recht stuk hebben, zodat wij even op adem kunnen komen. Er zijn stukken weg die behoorlijk stijl omhoog gaan en het is geen pretje. Dit zijn altijd de momenten dat ik mijzelf afvraag
“waarom doe ik dit toch iedere keer”. Boven aangekomen kunnen we lekker in het gras gaan zitten en komen er allerlei vrouwen die een welkomstdans voor ons uitvoeren. Er worden op trommels geslagen en met fluiten gefloten. We lopen het dorp in en het ziet er zo mooi uit – de huizen met hun rieten daken en de dansers met hun mooie kleding. In plaats van dat de gids nu de kamer nummers opnoemt waar wij logeren, krijgen wij de naam door van de moeder van het huis. Wij zijn ingedeeld bij mamma Jenny. Voordat wij naar ons onderkomen vertrekken komt er een man het veld op met een jong varken. Hoe ligt met zijn pootjes vastgebonden en kijkt angstig om zich heen. Als welkom zal dit varken worden geslacht. Degene die willen blijven kunnen kijken, maar dit is niets voor mij. Ik loop alvast weg richting mijn slaapvertrek. Mama Jenny volgt mij en als wij bij het huisje aankomen trekken wij eerst onze schoenen uit, voordat wij op de veranda mogen plaatsnemen. Zij gaat koffie voor ons maken en bakt bananen in de olie. In het eerste gedeelte van het huis liggen op de grond twee matjes met een laken en een slaapdeken. Er is voor ons ook een klamboe opgehangen. Het tweede gedeelte van het huis is hun slaapgedeelte en zij kunnen dit met een houten deur afsluiten. Het is heel klein daarbinnen en daar is tevens de keuken, waar zij haar eten klaarmaakt. Buiten is via een glibberig pad naar beneden het toilet - traditioneel Indonesisch, dus met voetstappen. Daarnaast is de wadi. De wadi is een grote bak en hier laten ze water instromen. Met een plastic steelpan schep je water eruit en dan kun je dit water op je handen laten lopen en je zo wassen en je tanden poetsen. Het is allemaal heel eenvoudig, maar alles is er. Hier beneden staat ook een moederkip met haar poot vast aan een touwtje. Ze zit op de grond en als wij even iets dichterbij komen staat zij op en onder haar vandaan komen acht kuikens tevoorschijn. Mama Jenny en haar man spreken geen woord Engels, maar met handen en voeten kunnen we elkaar toch begrijpen en hebben we lol om allerlei dingen. Ik heb mijn kleine printertje meegenomen en neem foto’s met mijn telefoon en print van opa een foto uit. Dat vinden ze erg leuk en nu maak ik van Jenny en haar man en twee kinderen ook foto’s. Opa is zeer geïnteresseerd en alle foto’s verdwijnen bij opa in zijn tas. Dit is niet helemaal de bedoeling, want ook mama Jenny moet foto’s krijgen. Voor Jenny hebben wij omdat wij bij hun mogen logeren wat kleine kadootjes meegenomen. Ik heb voor haar een rol kaakjes, twee stukken zeep en wat snoepjes gekocht. Ze is hier heel blij mee. Om zeven is uur is er in een huis verder op het terrein nog een rituele slachting van een kip, waarvan het hoofd afgebeten wordt. Nou ook dit laat ik even voorbijgaan.
Na dit hele gebeuren verzamelt de groep zich en is er door een aantal vrouwen van het dorp eten voor ons klaargemaakt. Op schalen liggen stukken kip, vis, groentes, rijst en er is soep gemaakt. Als toetje een lekkere banaan. Als het eten voorbij is gaan wij allemaal naar het grote grasveld tussen de huizen en gaan de dorpelingen op hun blokfluit spelen en op de achtergrond wordt er zacht getrommeld. Eén van de mannen dirigeert de groep en het is echt heel mooi om te horen. Wij moeten ons allemaal voorstellen en iets over onszelf vertellen aan de dorpelingen (dit wordt door onze gids vertaald) en ze hopen dat wij ook iets voor hun willen doen. We overleggen even en denken dat Nederlandse liedjes zingen wel een goed idee is. We beginnen met de Nederlandse Amerikaan, gevolgd door Vader Jacob wat wij tweestemmig zingen. Tenslotte hebben wij met zijn allen zo lol dat we nog een paar liedjes zingen. We dansen nog met de kinderen en ook de kinderen genieten van alle gekke dingen die wij doen. Het is echt supergezellig en iedereen moet erg lachen om elkaar. Het loopt tegen tien uur en het wordt tijd om naar bed te gaan. Dick en ik worden nog even geholpen om het gladde pad naar het toilet af te lopen en kunnen dan ook nog even onze tanden poetsen. In het hutje wordt er langs onze klamboe een gordijn geschoven en daarachter kunnen wij ons omkleden om te gaan slapen. De familie – mama, papa, Kevin en Joël verdwijnen in het tweede gedeelte en zij doen hun deur dicht. Wij kruipen onder onze klamboe en gaan liggen op het superdunne matrasje. Mijn arme verwende heupen zullen morgen wel beurs zijn. De buitenmuur is heel dun en buiten ligt de hond, want die mag niet in huis slapen. We horen hoe hij dan weer eens de ene kant krabbelt vanwege de vlooien en dan weer eens de andere kant krabbelt. Het wordt een lange, warme nacht tot morgen 06.30 uur.
Dag 9 – 14 juni 2019
Vannacht heb ik de familie niet één keer gehoord en wij zijn ook niet uit bed geweest om te plassen, omdat dat een beetje lastig is in het donker over het glibberige pad. Rond 06.30 hoor ik de eerste geluiden en komt er leven in het huis. Wij staan ook op om te plassen en een beetje ons gezicht te wassen en onze tanden te poetsen. In het toilet wat ik betreed in mijn nachtpon zitten ongeveer duizend muggen te wachten om met zijn allen tegelijk een aanval op mijn blanke benen uit te oefenen. Snel plassen en wegwezen uit dat hok. Boven gaan wij ons aankleden, beetje onze rommel inpakken en met de familie op hun plateautje voor het huis zitten. We krijgen weer koffie en dit keer aardappelkoekjes. De koffie moet je hier eerst een tijdje laten staan, zodat de koffiedik kan zakken en zeker niet het hele kopje leegdrinken want dan heb je alsnog een mond vol prut. Wij maken op het terrein nog foto’s van de andere gezinnen. Hierna gaan wij weer naar het huis waar wij gisteren ook hebben gegeten en de vrouwen hebben nu ons ontbijt klaargemaakt. Rijst, mie, groentes, gekookte en gebakken eieren. Ze hebben weer hun best gedaan. Na het ontbijt nemen wij afscheid van onze families en komen de dragers ons allemaal weer helpen met onze bagage. Het is nu gelukkig nog niet zo warm en naar beneden lopen is toch prettiger dan dat verschrikkelijke geklauter naar boven. In het dorp beneden wacht de bus ons op en gaan wij onze weg vervolgen. Wij bezoeken nog een markt, waar groente en vis wordt verkocht. Hierna op weg richting onze lunch en dan nog een paar uur rijden naar een klooster waar wij een nachtje blijven slapen bij de nonnetjes.
Dag 10 – 15 juni 2019
Vannacht hebben wij wat onrustig geslapen, omdat ergens in het dorp een disco zorgde voor bonkende muziek. Tenslotte toch in slaap gevallen, maar om 06.00 uur worden wij gewekt door de zusters die prachtig in het klooster aan het zingen zijn. We ruimen de tas in en ontbijten en dan is het tijd om te vertrekken. Na een half uur zijn wij aangekomen bij de spinnenwebrijstvelden. We moeten eerst de berg op klimmen. Van bovenaf kun je heel goed de verdeling van het land zien. In het midden is eerst een stok geplaatst. Ver rondom de stok is een ronding getrokken. Vanaf de stok wordt hierna deze ronding met een touw in stukken verdeeld. Zo krijgt iedere clan een deel van het land om te bewerken. Zo ontstaan de spinnenwebrijstvelden. Hierna is het berg op en weer berg af met de bus. Alleen maar haarspeldbochten. We hebben bewondering voor onze chauffeur die heel rustig rijdt. Er is geen moment dat wij ons onveilig voelen. Wel komen wij onderweg een auto tegen die op zijn kop ligt in de bocht. Dit ongeluk is net gebeurd. Rond 14.00 uur komen wij aan in ons hotel aan de kust. Het is een plaatje om te zien. We hebben een gigantische kamer met een bed van wel 3 meter breed en het geheel is omgeven door houten staanders met daarover heen een klamboe. De badkamer is ook super groot. Lekker om nu even na alle basic onderkomens te kunnen genieten van een klein beetje luxe. Ook het eten in dit hotel is super smakelijk en lekker. We worden opgehaald door een klein busje die zes van ons brengt naar een massageruimte. Sawadee ondersteunt in vele landen allerlei goede projecten. De massageruimte wordt gerund door dove en of blinde mensen. Boven krijgen wij eerst een voetenbad en op onze slippertjes begeven wij ons naar een tafel om gemasseerd te worden. De gordijnen gaan dicht en ik mag op de tafel klimmen. Ik word gemasseerd door een dove mevrouw. Zij zet mij in de olie en met haar kleine handjes, waar ontzettend veel kracht in zit begint zij met de massage. Ik moet een paar keer een teken geven dat mijn onderbeen dat zij naar mijn billen buigt echt niet verder kan. Ook kneedt zij allerlei punten bij mijn heupen wat heel gevoelig is. Bij mijn ruggengraat heb ik het gevoel dat tenslotte alle onderdelen los liggen. Wat een kracht heeft zij in haar handen. Als de massage klaar is moet ik nog even douchen en dan voel ik mij echt een herboren mens. We maken nog wat foto’s en daar moeten ze erg om lachen. We gaan met het busje terug naar het hotel om nog gezellig iets te drinken en ons avondeten te gebruiken.
We vertrekken vandaag in alle rust richting Belargahi, Het is een dorp bestaande uit verschillende clans. Hier gaan wij bij een gezin overnachten. We nemen een tas mee met beperkte bagage, dus tandenborstel, pyama en droge kleding om aan te trekken na onze wandeling. We bezoeken eerst een locatie waar de mensen Arak maken. In de palmbomen worden van de mannelijke vruchten het sap afgetapt. Er klimt een man in de palmboom en hij heeft een emmer aan de band van zijn broek hangen. In de boom hangen jerrycans en hierin druppelt het vocht van de vruchten. Hij ledigt de jerrycan in zijn emmer en springt als een aap behendig in de volgende boom. Tenslotte komt hij naar beneden met een driekwart gevulde emmer. Dit vocht wordt in grote vaten gegooid en nu moet voor een aantal dagen het gistingsproces op gang komen. Ze hebben een ronde verwarmingsplek en stoken hier het hout, daarboven is een reservoir met twintig liter sap. Door het stoken verdampt het vocht en dit gaat via een bamboepijp naar een jerrycan. Van de twintig liter houden ze na het verdampingsproces 4 liter Arak over. Interessant om te zien hoe deze mensen op primitieve wijze Arak maken. We rijden nog een stuk verder en daar gaat onze wandeling richting het dorp beginnen. Per twee personen krijgen wij één drager toegewezen om ons te helpen met de rugzakken. De gids heeft al gewaarschuwd dat wij onderweg weinig begroeiing zullen hebben om in de schaduw te kunnen lopen. Het is warm en binnen de kortste keren loopt het zweet van ons hoofd. We zijn blij als wij een recht stuk hebben, zodat wij even op adem kunnen komen. Er zijn stukken weg die behoorlijk stijl omhoog gaan en het is geen pretje. Dit zijn altijd de momenten dat ik mijzelf afvraag
“waarom doe ik dit toch iedere keer”. Boven aangekomen kunnen we lekker in het gras gaan zitten en komen er allerlei vrouwen die een welkomstdans voor ons uitvoeren. Er worden op trommels geslagen en met fluiten gefloten. We lopen het dorp in en het ziet er zo mooi uit – de huizen met hun rieten daken en de dansers met hun mooie kleding. In plaats van dat de gids nu de kamer nummers opnoemt waar wij logeren, krijgen wij de naam door van de moeder van het huis. Wij zijn ingedeeld bij mamma Jenny. Voordat wij naar ons onderkomen vertrekken komt er een man het veld op met een jong varken. Hoe ligt met zijn pootjes vastgebonden en kijkt angstig om zich heen. Als welkom zal dit varken worden geslacht. Degene die willen blijven kunnen kijken, maar dit is niets voor mij. Ik loop alvast weg richting mijn slaapvertrek. Mama Jenny volgt mij en als wij bij het huisje aankomen trekken wij eerst onze schoenen uit, voordat wij op de veranda mogen plaatsnemen. Zij gaat koffie voor ons maken en bakt bananen in de olie. In het eerste gedeelte van het huis liggen op de grond twee matjes met een laken en een slaapdeken. Er is voor ons ook een klamboe opgehangen. Het tweede gedeelte van het huis is hun slaapgedeelte en zij kunnen dit met een houten deur afsluiten. Het is heel klein daarbinnen en daar is tevens de keuken, waar zij haar eten klaarmaakt. Buiten is via een glibberig pad naar beneden het toilet - traditioneel Indonesisch, dus met voetstappen. Daarnaast is de wadi. De wadi is een grote bak en hier laten ze water instromen. Met een plastic steelpan schep je water eruit en dan kun je dit water op je handen laten lopen en je zo wassen en je tanden poetsen. Het is allemaal heel eenvoudig, maar alles is er. Hier beneden staat ook een moederkip met haar poot vast aan een touwtje. Ze zit op de grond en als wij even iets dichterbij komen staat zij op en onder haar vandaan komen acht kuikens tevoorschijn. Mama Jenny en haar man spreken geen woord Engels, maar met handen en voeten kunnen we elkaar toch begrijpen en hebben we lol om allerlei dingen. Ik heb mijn kleine printertje meegenomen en neem foto’s met mijn telefoon en print van opa een foto uit. Dat vinden ze erg leuk en nu maak ik van Jenny en haar man en twee kinderen ook foto’s. Opa is zeer geïnteresseerd en alle foto’s verdwijnen bij opa in zijn tas. Dit is niet helemaal de bedoeling, want ook mama Jenny moet foto’s krijgen. Voor Jenny hebben wij omdat wij bij hun mogen logeren wat kleine kadootjes meegenomen. Ik heb voor haar een rol kaakjes, twee stukken zeep en wat snoepjes gekocht. Ze is hier heel blij mee. Om zeven is uur is er in een huis verder op het terrein nog een rituele slachting van een kip, waarvan het hoofd afgebeten wordt. Nou ook dit laat ik even voorbijgaan.
Na dit hele gebeuren verzamelt de groep zich en is er door een aantal vrouwen van het dorp eten voor ons klaargemaakt. Op schalen liggen stukken kip, vis, groentes, rijst en er is soep gemaakt. Als toetje een lekkere banaan. Als het eten voorbij is gaan wij allemaal naar het grote grasveld tussen de huizen en gaan de dorpelingen op hun blokfluit spelen en op de achtergrond wordt er zacht getrommeld. Eén van de mannen dirigeert de groep en het is echt heel mooi om te horen. Wij moeten ons allemaal voorstellen en iets over onszelf vertellen aan de dorpelingen (dit wordt door onze gids vertaald) en ze hopen dat wij ook iets voor hun willen doen. We overleggen even en denken dat Nederlandse liedjes zingen wel een goed idee is. We beginnen met de Nederlandse Amerikaan, gevolgd door Vader Jacob wat wij tweestemmig zingen. Tenslotte hebben wij met zijn allen zo lol dat we nog een paar liedjes zingen. We dansen nog met de kinderen en ook de kinderen genieten van alle gekke dingen die wij doen. Het is echt supergezellig en iedereen moet erg lachen om elkaar. Het loopt tegen tien uur en het wordt tijd om naar bed te gaan. Dick en ik worden nog even geholpen om het gladde pad naar het toilet af te lopen en kunnen dan ook nog even onze tanden poetsen. In het hutje wordt er langs onze klamboe een gordijn geschoven en daarachter kunnen wij ons omkleden om te gaan slapen. De familie – mama, papa, Kevin en Joël verdwijnen in het tweede gedeelte en zij doen hun deur dicht. Wij kruipen onder onze klamboe en gaan liggen op het superdunne matrasje. Mijn arme verwende heupen zullen morgen wel beurs zijn. De buitenmuur is heel dun en buiten ligt de hond, want die mag niet in huis slapen. We horen hoe hij dan weer eens de ene kant krabbelt vanwege de vlooien en dan weer eens de andere kant krabbelt. Het wordt een lange, warme nacht tot morgen 06.30 uur.
Dag 9 – 14 juni 2019
Vannacht heb ik de familie niet één keer gehoord en wij zijn ook niet uit bed geweest om te plassen, omdat dat een beetje lastig is in het donker over het glibberige pad. Rond 06.30 hoor ik de eerste geluiden en komt er leven in het huis. Wij staan ook op om te plassen en een beetje ons gezicht te wassen en onze tanden te poetsen. In het toilet wat ik betreed in mijn nachtpon zitten ongeveer duizend muggen te wachten om met zijn allen tegelijk een aanval op mijn blanke benen uit te oefenen. Snel plassen en wegwezen uit dat hok. Boven gaan wij ons aankleden, beetje onze rommel inpakken en met de familie op hun plateautje voor het huis zitten. We krijgen weer koffie en dit keer aardappelkoekjes. De koffie moet je hier eerst een tijdje laten staan, zodat de koffiedik kan zakken en zeker niet het hele kopje leegdrinken want dan heb je alsnog een mond vol prut. Wij maken op het terrein nog foto’s van de andere gezinnen. Hierna gaan wij weer naar het huis waar wij gisteren ook hebben gegeten en de vrouwen hebben nu ons ontbijt klaargemaakt. Rijst, mie, groentes, gekookte en gebakken eieren. Ze hebben weer hun best gedaan. Na het ontbijt nemen wij afscheid van onze families en komen de dragers ons allemaal weer helpen met onze bagage. Het is nu gelukkig nog niet zo warm en naar beneden lopen is toch prettiger dan dat verschrikkelijke geklauter naar boven. In het dorp beneden wacht de bus ons op en gaan wij onze weg vervolgen. Wij bezoeken nog een markt, waar groente en vis wordt verkocht. Hierna op weg richting onze lunch en dan nog een paar uur rijden naar een klooster waar wij een nachtje blijven slapen bij de nonnetjes.
Dag 10 – 15 juni 2019
Vannacht hebben wij wat onrustig geslapen, omdat ergens in het dorp een disco zorgde voor bonkende muziek. Tenslotte toch in slaap gevallen, maar om 06.00 uur worden wij gewekt door de zusters die prachtig in het klooster aan het zingen zijn. We ruimen de tas in en ontbijten en dan is het tijd om te vertrekken. Na een half uur zijn wij aangekomen bij de spinnenwebrijstvelden. We moeten eerst de berg op klimmen. Van bovenaf kun je heel goed de verdeling van het land zien. In het midden is eerst een stok geplaatst. Ver rondom de stok is een ronding getrokken. Vanaf de stok wordt hierna deze ronding met een touw in stukken verdeeld. Zo krijgt iedere clan een deel van het land om te bewerken. Zo ontstaan de spinnenwebrijstvelden. Hierna is het berg op en weer berg af met de bus. Alleen maar haarspeldbochten. We hebben bewondering voor onze chauffeur die heel rustig rijdt. Er is geen moment dat wij ons onveilig voelen. Wel komen wij onderweg een auto tegen die op zijn kop ligt in de bocht. Dit ongeluk is net gebeurd. Rond 14.00 uur komen wij aan in ons hotel aan de kust. Het is een plaatje om te zien. We hebben een gigantische kamer met een bed van wel 3 meter breed en het geheel is omgeven door houten staanders met daarover heen een klamboe. De badkamer is ook super groot. Lekker om nu even na alle basic onderkomens te kunnen genieten van een klein beetje luxe. Ook het eten in dit hotel is super smakelijk en lekker. We worden opgehaald door een klein busje die zes van ons brengt naar een massageruimte. Sawadee ondersteunt in vele landen allerlei goede projecten. De massageruimte wordt gerund door dove en of blinde mensen. Boven krijgen wij eerst een voetenbad en op onze slippertjes begeven wij ons naar een tafel om gemasseerd te worden. De gordijnen gaan dicht en ik mag op de tafel klimmen. Ik word gemasseerd door een dove mevrouw. Zij zet mij in de olie en met haar kleine handjes, waar ontzettend veel kracht in zit begint zij met de massage. Ik moet een paar keer een teken geven dat mijn onderbeen dat zij naar mijn billen buigt echt niet verder kan. Ook kneedt zij allerlei punten bij mijn heupen wat heel gevoelig is. Bij mijn ruggengraat heb ik het gevoel dat tenslotte alle onderdelen los liggen. Wat een kracht heeft zij in haar handen. Als de massage klaar is moet ik nog even douchen en dan voel ik mij echt een herboren mens. We maken nog wat foto’s en daar moeten ze erg om lachen. We gaan met het busje terug naar het hotel om nog gezellig iets te drinken en ons avondeten te gebruiken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
