Dag 14 t/ 19 - 21 t/m 26-08-2018

Dag 14 t/m 19 – 21 t/m 26-08-2018
Wij vertrekken vanaf ons Guesthouse richting onze nieuwe bestemming. De verkeersborden zijn leuk om te zien langs de kant van de weg. We gaan op weg naar de bergen. Op een brug over een wildstromend water maken we een groepsfoto. En weer zitten we tussen de schitterende bergen. Je kijkt je ogen uit. Onze reisleidster heeft foto’s meegekregen van een groep die hier is geweest in mei. Ze hebben foto’s genomen van een Nomaden familie. We stoppen op een plek en herkennen van de foto’s de bergen en de bomen, maar de familie is helaas daar niet meer aanwezig. Als wij later een andere Nomaden familie tegenkomen laten wij aan hun de foto’s zien, maar zij kennen de mensen op de foto’s niet. Jammer we hebben het geprobeerd. De Islamieten hebben hier mooie begraafplaatsen. Het zijn een soort mooie muurtjes en daarbinnen ligt de overledene. Mocht iemand komen te overlijden dan blijft de overledene drie dagen boven de grond staan in een Yurt. Mannen worden altijd aan de linkerkant opgebaard en aan de rechterkant worden dan stoeltjes neergezet voor de familie om te rouwen. Vrouwen worden aan de rechterkant opgebaard. De drie dagen hebben ze nodig om familie van ver naar de begrafenis te laten komen. Familieleden geven ook geld aan de vrouw of man van de overledene. Hier worden lijsten van bijgehouden. Dus Tante Toos heeft op de begrafenis 2000 Som gegeven. Mocht er later iemand overlijden bij Tante Toos dan wordt ditzelfde bedrag weer aan die familie gegeven. De bedragen die gegeven worden zijn om de familie te steunen, omdat ze best veel kosten moeten maken. Er moeten geiten geslacht worden om de overgekomen familie te eten te geven. Als de overledene begraven wordt gebeurt dit alleen door mannen. Vrouwen mogen ook nooit meer op de begraafplaats komen. We voelen dat het iets kouder wordt en krijgen zelfs wat regenspetters op de busruit. Rond vijf uur komen wij bij onze Yurts aan. Het zijn mooie ronde tenten en het ziet er keurig uit. In de grote Yurt krijgen we s avonds eten. Er worden warme slaapzakken neergelegd voor de nacht, want het gaat vannacht koud worden. Wel iets anders dan 40 graden tot nu toe. We zullen zien.

We zitten op 3000 mtr. en de lucht is hier ijl. In eerste instantie voel je niets, maar als je een tiental meters loopt vanaf je Yurt en terug merk je dat je kortademig bent. Op ons kamp hebben wij toiletten op 30 meter afstand van onze tent. Het is een vierkant gebouwtje en daarbinnen een verhoging van hout met een toiletbril. Onder je gewoon een gat waar alle behoefte in valt. De geur is niet zo fijn in het hokje, dus snel je behoefte doen en dan wegwezen. Vannacht sliepen wij met de reisleidster in een Yurt. Er ligt een dekbed, een sprei en dan nog een slaapzak op ons bed. Yuri vraagt of hij ook het kacheltje nog aan moet maken in de Yurt. Nee hoor dat hoeft niet voor ons. We gaan al vroeg naar bed, want we zijn moe van het reizen en de ijle lucht. Als je te snel loopt voel je je licht in je hoofd. S’nachts voelt Dick zich beroerd. Morgen toch maar even rustig aan doen. Het is echt een koude nacht. Als ik s’nachts wakker wordt voelt mijn neus aan als een ijspegel.
Na het ontbijt vertrekken we met de bus naar Tash Rabat. Er zijn discussies over wat het nu precies is. Er waren vermoedens dat dit een Karavanserai was, maar inmiddels zeggen ze dat het daar te klein voor was. Er zijn zo’n 31 verschillende ruimtes waar mensen konden verblijven, maar voor de beesten was absoluut geen ruimte meer. Het is in de achtste tot tiende eeuw gebouwd en men denkt dat hier het christengeloof werd beleden. Het was in ieder geval voordat de Islam kwam. In één ruimte is een diep breed gat gegraven en hier zijn vele skeletten gevonden. Mijn denkt dat hier gevangenen in werden bewaard die niet aan hun verplichtingen konden voldoen. Het blijft een prachtig gebouwd gebouw en bewonderingswaardig hoe mensen het in die tijd konden bouwen. Wij lopen vanaf hier terug naar ons kamp. Niet in een te hoog tempo gezien de ijle lucht. Er leven hier grote marmotten en die zijn momenteel moddervet om te zien, maar dit vet zullen ze hard nodig hebben, want de winters zijn hier heel streng. Het gaat nog steeds niet goed met Dick hij moet alweer overgeven. Het rommelt bij hem van binnen. Door de leiding van het kamp wordt hij even onderzocht en zijn bloeddruk wordt gemeten. Bloeddruk ok, maar zijn maag nog niet. Hij krijgt negen tabletten, die hij moet innemen om de rust te laten wederkeren. Zonder Dick gaan we s’ middags een wandeling maken richting een hoger gelegen gebied waar we ook de gieren kunnen zien. We lopen in een rustig tempo en zien de marmotten in hun holen schieten. Er vliegen inmiddels zo’n 25 gieren in een grote cirkel boven ons. Heel hoog in de rotsen kunnen we een nest zien waar twee jonge gieren zitten te wachten tot hun moeder terugkomt met een prooi. Het valt niet mee om de gieren erop te zetten. En ook hier moet je weer rustig wandelen, want voor je het weet ben je buiten adem. Het landschap is prachtig en je ziet hier de paarden over de heuvels lopen. Voor de winter moeten de dieren weer verzameld worden, want het kan hier s’winters min 30 graden worden. Tegen de avond begint de temperatuur te dalen. S’ nachts steekt er een wind op en wordt het echt guur. Op ons kamp is een primitieve sauna, maar leuk om even te proberen. We hebben gelijk de kans om ons even lekker te wassen. Één ander nadeel van de hoogte is de slapeloosheid. Hier hebben wij de eerste nacht nog geen last van gehad. Helaas kunnen wij deze nacht niet in slaap komen en de uren trekken langzaam voorbij. Het vervelende is dat je ook vaker moet plassen en hier is uit bed gaan geen pretje. Het is pikkedonker op het kamp en naar dat verschrikkelijke toilet is het een eind lopen. Monica en ik zijn blij dat de ochtend aanbreekt. Dick stapt in bed en valt gelijk in slaap. Wat is dat toch heerlijk.

Vandaag vertrekken wij vanaf Naryn richting het Son Köl meer. Wij gaan vanaf 3000 mtr. hoog en zakken af naar 2000 mtr. Onderweg lopen wij over een markt, lunchen in het dorp en wisselen nog wat geld. Hierna gaan wij de bergen weer in en voelen dat het weer kouder wordt. We bereiken het hoogste punt op 3346 meter. We rijden verder naar ons nieuwe Yurt kamp. Onderweg worden er helaas toch meer mensen ziek. De hoogte en de vermoeienissen van de reis eisen hun tol. Onderweg zien we heel veel vee en Yurts van Nomaden. Ons nieuwe Yurt kamp ziet er aan de buitenkant qua tenten wel hetzelfde uit, maar hier zijn douches en de toiletten zien er keurig uit. Het is helemaal niet erg om je een beetje te behelpen, maar douchen is toch wel weer lekker. Gezien de afgelopen nacht vragen we deze keer of ze het kacheltje in onze tent bijtijds aandoen, zodat onze Yurt een aangename temperatuur krijgt.

Dick is inmiddels opgeknapt, maar nu voel ik mij niet zo lekker. Bij het ontbijt lopen de rillingen over mijn rug bij het zien van eten. Vandaag toch maar even wat rustiger aandoen. Een paar paracetemols en dan het bed weer in. Vragen of ze het kacheltje in onze Yurt nog even aansteken. Wel jammer om je nu niet lekker te voelen, maar even rust is nu beter. Omdat het grootste deel van de groep zich niet lekker voelt, gaat onze gids maar met tweemensen een wandeling richting het meer maken. Het gaat zelfs regenen en tenslotte knallen de hagelstenen uit de lucht. Zo zit je in het ene land en stroomt het water je over de rug van de hoge temperatuur en zo komen de hagelstenen uit de lucht vallen.

Wij verlaten ons Yurtkamp en trekken door een schitterend landschap. We zien grote kuddes met schapen, paarden en soms wat koeien. Het gras is hier heel kort en ik weet niet hoe deze beesten aan genoeg voedsel moeten komen, maar ze zien er niet slecht uit. Eind september gaat de grote verhuizing beginnen van de Nomanden en breken zij hun Yurts af en trekken met al hun vee richting de stad waar zij ook een huis hebben. Ze leven dus zes maanden in de heuvels en als de winter gaat komen gaan ze richting stad. Het kan hier in de winter -30 graden worden. Gezien de enorme sneeuw die dan gaat vallen kunnen de kuddes het in de heuvels niet overleven. We stoppen bij een kudde Yaks en proberen ze zo dicht mogelijk bij ze te komen. Vanaf hier gaan wij steeds verder zakken naar het dal. Ik denk dat wij inmiddels wel 100 foto’s hebben van de bergen, dan weer groen, bruin en zelfs bergen waarvan de toppen zijn bedekt met sneeuw. Beneden in het dal wacht ons een demonstratie met adelaars. De eigenaar vertelt dat deze vogel s zo’n vijf jaar oud zijn en dat hij met deze vogels vele demonstraties geeft. Ik heb nog nooit iemand zo zien knuffelen met zo’n vogel. Vanaf een hoge top laat een begeleider één van de vogels los om naar zijn prooi te vliegen. Het blijft mooi om te zien. Deze vogels worden tenslotte als ze 15 jaar zijn losgelaten en mogen dan weer in de vrije natuur gaan vliegen na een ontwenningsperiode. Ook wij mogen met de vogels op de foto. Nog een paar uur rijden naar Karakol voor onze volgende bestemming.

Na het primitieve leven in een Yurt is het toch wel even lekker om in een hotel te vertoeven. Onze kamer is belachelijk groot. Eerst kom je in een voorkamer met een bank en een gigantische kast en dan loop je naar onze slaapkamer wat wel een balzaal lijkt. Het nadeel is dat je ook gelijk weer meer rommel maakt. Nou ja het komt wel weer in de tas. Vandaag gaan we eerst naar de veemarkt. Ze beginnen hier al rond een uur of vijf, maar wij zijn er pas om negen uur. De dieren worden met alle voertuigen aangevoerd. In wagens met een kleine laadbak worden eerst de koeien gezet en onder de koeien kun je nog een aantal schapen duwen. Zo nu staan ze allemaal stijf tegen elkaar aan gestapeld en kan het vee vervoerd worden. Er wordt in de schapen geknepen, ze worden met hun achterpoten van de grond getild en tenslotte begint het gesteggel over de prijs. De schapen die hier staan hebben geen staart zoals onze schapen, maar een breed achterstuk. Ik laat mij vertellen dat dit soort uit Tatjikistan komt. De rammen zijn echt gigantische schapen en worden hier verhandeld voor de fok. Er is ook een gedeelte voor koeien en paarden. Buiten al het vee lopen hier ook mooie mensen rond. Sommige willen absoluut niet op de foto (de Islamieten zijn hier absoluut niet van gediend), maar anderen lachen hun mooie gouden tanden bloot en moeten ook heel erg lachen als zij zichzelf op de foto zien staan. Hierna vertrekken wij naar een Moskee en in de bouwstijl kun je de Oosterse invloed zien. Helaas wordt er niet zoveel aan onderhoud gedaan, zodat bij sommige gedeeltes het verval al toeslaat. We bezoeken een Orthodoxe houten kerk en deze is wel heel bijzonder om te zien. Binnen is het vol met Ikonen van Christus, Maria en andere heiligen. We steken kaarsjes aan voor onze dierbaren. In een museum vertelt Tatjana ons over het in kaart brengen van Midden Azië door een ontdekkingsreiziger Prezwalski. Hij heeft vele oorkondes ontvangen voor zijn werk. De Prezwalski paarden zijn naar hem vernoemd. Tijdens de Russische Revolutie hebben ze alles wat met hem te maken heeft gehad teniet gedaan.