Dag 8 t/m 13 - 15 t/m 20-08-2018
Blijf op de hoogte en volg Els
20 Augustus 2018 | Kyrgizië, Kazarman
’s Ochtends hebben wij nog vrij in Bukara en kunnen nog even langs de bezienswaardigheden lopen, kopen nog wat brood en smeersels voor onze lunch in de bus. Wij vertrekken rond 13.00 uur met de bus naar onze volgende bestemming in Samarkand. Het is een vrij lange rit en onderweg korte stops om even de benen te strekken of een drankje te kopen. Als wij in het hotel zijn aangekomen gaan wij nog een snelle wandeling maken voor de volgende dag en lopen langs alle te bezichtigen Moskeeën en Mausoleums, zodat wij morgen precies weten hoe te lopen.
Vandaag beginnen wij bij Shah-i-Zinda de beroemdste begraafplaats in Centraal Azië. Hier zien wij mooie interieurs bij de graftombes. Prachtig versierde wanden met blauwe tegeltjes.
Vanaf hier lopen wij naar het Mausoleum van de President. Hier mogen absoluut geen foto’s worden gemaakt. En dan volgen er een aantal Mausolea en Moskeeën. Op het grote plein waar meerdere Moskeeën staan zijn de bovenkanten van de muren met tijgers versierd. Dit is dus eigenlijk bij de Islam verboden er mogen geen afbeeldingen voorkomen op bouwwerken. Er loopt een fotograaf over het plein en hij fotografeert mensen met op de achtergrond een Moskee. Wij worden aangesproken door een man en hij wil door deze fotograaf gefotografeerd worden, maar vraagt aan ons of wij bij hem komen staan. Soms zijn wij echt verbaasd door deze vragen. Wij zijn de rotste niet en gaan naast hem staan en lachen naar de fotograaf. De man bedankt ons en wij gaan verder waar wij zijn gebleven. Na zeker een uur komt dezelfde man met zijn aktentas op ons af en haalt de afgedrukte foto uit zijn tas. Het is toch een raar gezicht als je jezelf op een afdruk ziet staan van een wildvreemde man. Wat moet hij nou met ons op de foto. De man is inmiddels weer weggelopen en ineens schiet mij iets te binnen. Ik hol de man achterna en vraag of hij nu met ons op de foto zou willen. Wij poseren voor de Moskee en vragen aan een voorbijganger of hij met mijn camera de foto zou willen nemen. Ik hou de foto van de man in mijn handen waar wij op staan afgedrukt. Ik beloof hem deze foto per email te versturen. Als wij later naar ons hotel lopen probeer ik mij nog steeds voor te stellen wat iemand nu met deze foto gaat doen. Hij zet ons op zijn nachtkasje, doet zijn avondgebedje en kijkt nog een keer naar ons voordat hij slapen? Het is mij een raadsel. Vandaag heel veel gelopen, veel gezien en nu maar lekker naar het hotel.
Vandaag vertrekken wij naar Tashkent de hoofdstad van Oezbekistan. Het is vanaf Samarkand ongeveer 5 uur rijden. De wegen zijn niet altijd super. Wij passeren een aantal controleposten. Er is hier genoeg werkgelegenheid. In Taskent logeren wij in echt zo’n Russisch hotel – koud en zakelijk.
Maar de kamer is groot en er staan zelfs fauteuils in met een salontafel. Er valt niet zoveel te zien in Tashkent. We gaan met de metro naar de bazaar. De metro ziet er ook echt Russisch uit. Soms mooie versieringen op de wanden. Je koopt één keer een kaartje en dan kun je alle lijnen gebruiken. Voor ons ritje betalen we euro 0,12 en rijden hier best een stuk voor. De bazaar valt een beetje tegen. Heel veel kleding en schoenen en weinig andere leuke dingen. Hierna vertrekken wij naar het eindstation. Monica onze reisleidster heeft met ons afgesproken dat wij rond 17.30 uur op het eindstation staan. Zij kent een Nederlandse schilder en zij wil ons aan hem voorstellen. Ronald woont al 21 jaar in Oezbekistan. Hij heeft les gehad aan de academie in Den Haag. Wij gaan met hem naar zijn atelier en kunnen zijn werk bewonderen. Hij maakt schitterende portretten van Oezbeken. Heeft contact met galeries en exposeert. Hij gaat nog regelmatig terug naar Nederland. Heeft in Oezbekistan de liefde van zijn leven gevonden en heeft met haar een dochter. Hij vertelt ons het één en ander over Oezbekistan en zijn werk. Hierna gaan wij uit eten en Ronald besteld voor ons het lokale voedsel wat erg lekker is. We drinken nog een aantal glaasjes wodka en dan nemen wij afscheid van hem.
We rijden met vier taxi’s naar onze volgende lokatie in Ferghana. Wij zitten in de taxi bij Murad en hij heeft een vrij driftige stijl van rijden. Wij zijn de laatste in de rij van de taxi’s. Op tweebaanswegen haalt hij zijn voorganger in en toetert net zo lang, totdat zijn voorganger iets meer rechts gaat rijden, zodat de taxi er langs kan rijden. Ik ben er niet zo van gediend en ben niet zo gelukkig met onze chauffeur. Onderweg hebben wij een stop in Kokand, vroeger het kruispunt van oude handelsroutes. Een vrij lange dag om te rijden, dus valt er niet zoveel te vertellen. Het hotel heeft een zwembad en kunnen wij nog even genieten, want binnenkort gaan wij de bergen in.
Als wij s’ochtends vertrekken bezoeken wij onderweg een zijdefabriek. Het is vandaag zondag en er wordt niet gewerkt, maar ze hebben toch een aantal dames opgetrommeld die ons demonstraties geven. Hoe de cocon in het hete water zacht wordt gemaakt en de lange zijdedraden verzameld worden. Verder een demonstratie van het weven. Het blijft fascinerend om te zien hoe ze de patronen in elkaar draaien. En ja na iedere bezichtiging is er natuurlijk een winkel waar je van alles kunt kopen. Prachtige sjaal van zijde maar ook van katoen.
Vanaf hier rijden wij naar de grens en steken de grens over naar Kirgistan. Het is hier een drukte van jewelste. Tussen Oezbekistan en Kirgistan is het pas één jaar toegestaan om de grens over te steken.
Het is heel apart, want links staan in lange rijen alle mannen en rechts alle vrouwen. Wij als toeristen mogen het middenpad doorlopen en komen zo eerder bij de douane aan. Er wordt wat af gecontroleerd. Alle tassen weer door de scan en er wordt lang naar de paspoorten gekeken. Zo we zijn Oezbekistan uit. Dan lopen we door een stuk niemandsland. Bij de volgende grens begint het gehele ritueel opnieuw. Drommen met mensen staan te wachten en wij mogen door het middenpad lopen naar de douane. Weer een volledige check en dan zijn we in Kirgistan. Hier staat onze nieuwe gids op ons te wachten. Onze Russische Tatjana. Vanaf hier is het nog een kwartier rijden naar ons hotel in Osj. We bezoeken een museum met oudheden en Tatjana verteld over de stromingen in haar land. Wanneer de Islam is begonnen en dat er zelfs Boeddhisme is geweest, maar van die stroming is niet veel meer over. Hierna krijgen wij de kans om over een bazaar te lopen. De mensen zijn hier heel relaxt en hebben best zin in een praatje. Ik heb mijn printertje weer bij mij en als ik een foto heb genomen met mijn telefoon kan ik van iedereen een foto printen. Ze vinden dit altijd super leuk en ik heb gelijk weer een leuke portretfoto. Het mes snijdt aan twee kanten. Ook de aangeboden producten op de markt zien er weer anders uit dan in Oezbekistan.
We vertrekken met 2 busjes en deze zijn best groot naar onze volgende bestemming. We zijn met ons tienen, de reisleidster Monica en onze Russische Tatjana. Dus genoeg ruimte in de bus voor 6 mensen. Wat een luxe, want we kunnen allemaal apart zitten. We gaan vandaag best een eind rijden, maar met genoeg stops. We bezoeken eerst een Mausoleum. Deze is niet zo versierd met blauwe tegels als in Oezbekistan, maar heeft toch prachtige versieringen. Volgens Tatjana laat Kirgistan de originele situatie zien, terwijl in Oezbekistan alle Mausoleums worden opgekalefaterd met blauwe tegeltjes en dit klopt volgens haar niet. Hierna moeten er inkopen worden gedaan op de markt, want vanmiddag gaan wij picknicken. We zien twee agenten staan en vragen ook hier weer of mij met hun op de foto mogen en jawel hoor wat in Oezbekistan en Turkmenistan niet lukte, lukt hier wel. De agenten vinden het geen probleem om te poseren. Ja het klinkt misschien kinderachtig, maar alles wat niet mag is toch het leukst. Op de markt zien wij weer schitterende mensen. De dames lachen ons toe met heel veel gouden tanden. Inmiddels weten wij de betekenis van al dit goud. Voor ieder kind dat zij baart schenkt haar man haar een gouden tand om haar te bedanken. Ook mannen hebben veel gouden tanden, maar dit is alleen maar om hun rijkdom te laten zien. Op heel veel auto’s met een bescheiden laadbak staan koeien of paarden. Het is leuk om te zien hoe deze beesten voorbij rijden. Tatjana vertelt ons dat morgen het slachtfeest is van de Islamieten. Dan vind ik het toch een beetje zielig. Onderweg lopen er hele kuddes schapen over de weg en onze chauffeurs manoeuvreren hun auto’s er keurig doorheen en wij krijgen ook de gelegenheid om te fotograferen.
Langzaam aan gaat het landschap veranderen en zien wij zachtgele en zachtgroene heuvels en daarachter de bergen. Wij rijden naar het hoogste punt zo’n 3000 meter. Hier zien wij roofvogels vliegen, maar te ver weg voor de foto. Er komt een fietser naar boven gefietst. Hij draagt een oranje shirt en wij begroeten hem, maar het is een Duitser. Hij fietst vier weken door Kirgistan. En ja de tocht naar boven fietsen was best zwaar. Wij doen het hem niet na en stappen weer in onze busjes. Verderop zien wij de eerste Yurts in het landschap. In de Yurts leven de nomaden met hun vee. Het zijn mooie ronde tenten, waarin zij leven met hun familie. Als er een Yurt dichter bij de weg staat stoppen wij even om bij de paarden te kijken. Er liggen een aantal veulens aan touwen. De merries grazen er omheen. De vrouw en haar zoon komen naar de merries om deze te melken. Eerst wordt er een veulen bij gehaald en deze mag even bij haar moeder drinken. Dan halen ze de veulen weer weg en is de melk goed op gang gekomen. Zo worden de merries vijf keer per dag gemolken. Wij vervolgen onze tocht. Het landschap is echt adembenemend. Tenslotte komen wij uit de heuvels en rijden wij weer over een vlakke weg naar onze bestemming in Kazarman. Hier slapen wij in een Guesthouse. Wij hebben werkelijk geen idee hoe het er zal uitzien en bereiden ons voor op het ergste. Het is dus een Bed and Breakfast. Als wij het huis binnen gaan moeten wij onze schoenen uit doen. Het huis bestaat uit verschillende vertrekken. Een keuken, douche, een hele grote eetkamer en verschillende slaapkamers. Wij slapen met zijn zessen in dit huis. Het ziet er keurig uit. Het toilet is ongeveer 30 meter bij het huis vandaan, maar ook dit hokje ziet er netjes uit. De rest van de groep slaapt in een ander huis. Daar gaan wij naar toe voor ons avondeten. De tafel staat vol met fruitschalen, zoete hapjes, komkommer en tomaat. Het is een weelde om te zien. We krijgen eerst soep en daarna krijgen wij rijst met vlees geserveerd. We hadden minder verwacht, maar het is allemaal lekker.
-
21 Augustus 2018 - 19:16
Eelco En Ottelien:
Mooie verslagen en veel belevenissen! Hopelijk blijft de kiespijn weg.
Siem zegt nu opa en oma dus als jullie terug zijn kan hij jullie begroeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley