Dag 9 t/m 13 - 30-07-2017 - 03-08-2017

Dag 9 t/m 13 – 30-07-2017 – 03-08-2017

Wij hebben vandaag een vlucht naar Mulu. Onze vlucht vertrekt om 10.30 uur, maar al snel blijkt het toch 13.00 uur te worden. Op zich niet zo erg want een beetje rondneuzen op het vliegveld is best leuk. De vlucht duurt zo’n 1 ½ uur en we landen op een klein vliegveld. We worden met kleine busjes vervoerd naar onze locatie. We slapen in huisjes op palen. Twee huisjes hebben gezamenlijk één balkon. Binnen in ons huisje staan twee eenpersoons en één dubbelbed. Het is dus een grote kamer met een grote badkamer. De badkamer bevat twee mierennesten, die inmiddels een dode kakkerlak hebben gevonden. De slaapkamer heeft geen beesten en anders zouden we even op jacht moeten. De airco en ventilatoren werken goed en dat is hier wel heel belangrijk. We maken nog een ommetje voordat wij gaan eten. De eetzaal is groot en ook hier geldt weer: eerst je schoenen uittrekken en dan mag je pas naar binnen. De maaltijd is heerlijk. We krijgen gebakken frites en rijst, groentes en altijd lekker vers fruit. Nu klinkt frites heel normaal, maar na al die dagen rijst eten – ook tussen de middag – is frites een heerlijke afwisseling. Fruit smaakt hier zo lekker, zo lekker zoet.
We vertrekken voor onze Canopy-walk . Bij het natuurreservaat aangekomen heb je eerst een educatiecentrum waar informatie wordt gegeven over de omgeving. Hier bekijken we twee korte natuurfilms. Het is ongeveer een half uur lopen eer wij bij onze ‘walk’ zijn aangekomen. De Canopy-walk houdt in dat je wandelt over touwbruggen, die hangen tussen de bomen op 25 tot 40 meter hoog. We klimmen via houten trappen naar het eerste platform. De touwbruggen zijn smal, maar verstevigd met ijzeren kabels. Je mag met niet meer dan twee personen tegelijk over deze touwbruggen lopen naar het volgende platform. Je loopt wiebelend en dansend over deze bruggen heen naar het volgende platform. Op dit platform mogen niet meer dan vier personen tegelijk staan. En zo gaat het de gehele tocht door. Tijdens het lopen laat je je handen glijden langs de touwen aan de zijkant, maar helaas is dit soms ook een snelweg voor mieren. Dikke pech dan moet je maar een andere oplossing verzinnen. In het begin is het even griezelig, maar al snel geniet je van de prachtige bomen en planten. Zo af en toe spotten we een hagedis. Het blijft een hele kunst om deze onbewogen op de camera te zetten, omdat je niet echt stil hangt op deze brug. Na de Canopy-walk gaan wij lopen naar de waterval, bij dit gedeelte lopen wij weer over boomwortels. We gebruiken onze lunch wat simpel klinkt, maar wat iedere keer een uitdaging is. Zodra je je lunchpakket opent staan de insecten in de rij om mee te genieten. Als je wat van je rijst laat vallen komen er overal vandaan gelijk hordes mieren aan om gezellig mee te eten. Het blijft dus een uitdaging en oh ja het is weer rijst ‘daar had ik nou net zo trek in’. Hierna bezoeken wij de ‘Deer grot’ en de ‘Lang grot’. De eerste grot is echt supergroot. Je voelt jezelf als een heel klein nietig onderdeeltje. Vooral als je mensen beneden ziet lopen over een loopbrug. Hier hangen miljoenen vleermuizen in clusters bij elkaar. De geur valt mee. De tweede grot is een grot, waarvan de stalagtieten zijn opgebouwd door bacteriën. Het is ten strengte verboden om hier de wanden of stalagtieten aan te raken, omdat door onze stoffen op onze handen de bacteriën zullen afsterven en er donkere plekken zullen ontstaan in de kalkkleurachtige wanden. Door het gehele natuurreservaat zijn met houten planken loopvlonders gemaakt. Dit loopt wel heel prettig, vooral na het gestuntel over de boomwortels. We gaan nu naar ons laatste onderdeel van de dag lopen. Op dit verzamelpunt een soort plein met betonnen verhogingen en stoelen gaan wij wachten op het uitvliegen van de vleermuizen. Iedere avond vliegen de vleermuizen uit om zich met zijn allen tegoed te doen aan rond de tweeduizend insekten per vleermuis. Eindelijk is het zover en zien wij de eerste vleermuizen naar buiten komen. Je hoort ze totaal niet. Maar grote zwarte pluimen tekenen zich af tegen de nu nog blauwe lucht en vliegen dan over ons hoofd naar andere gebieden. En alweer komt er een gigantische pluim naar boven. Zodra ze uit de grot komen cirkelen ze nog even voor de ingang om vervolgens in groepsformatie in de pluim naar boven te gaan. Je vraagt je ontzettend veel dingen af. Is er in iedere groep een leider? Wie geeft aan wanneer ze uit de grot gaan vertrekken? Wie vliegt voor en wordt deze afgewisseld door een ander, zoals bij vogels? Heeft een ieder in de grot een eigen plek? De eerste die naar buiten gaat, gaat die dan ook weer als eerste naar binnen? Zeker bij de eerste pluimen hoor je dat de meeste toeristen ah en oh roepen. Wij hebben er ook heel veel lol om. Wij zien het al voor ons net als bij het instappen van het vliegtuig dat hier de stewardess onder de vleermuizen zegt: Eerst de rijen 1 t/m 10 klaar maken om uit te vliegen. Je begrijpt het al alle vliegtuiggrappen komen voorbij. Wilt u kip of vlees voor het diner. Nou doe mij maar 1200 muggen en 800 vliegen. Iedere keer als wij denken dat het is afgelopen komen er toch weer vleermuizen naar buiten. De pluimen zijn dunner, maar ze blijven komen. Tenslotte stappen wij op, want wij moeten nog een heel eind – ook al is het goed lopen over de houten vlonders – maar we willen liever niet in het pikkedonker verdergaan. Er staan wel lampjes dicht bij de vlonders, dus geheel donker is het niet. Deze wandeling is toch nog zo’n drie en halve kilometer, dus er moet flink worden doorgestapt. Het tempo is hoog. Terug in onze locatie eten we nog iets. Helaas heb ik een aantal blaren opgelopen, ondanks mijn goede schoenen en wandelsokken. Dit komt slecht uit, want de komende twee dagen gaan wij de ‘headhunters trail‘ lopen.
Vandaag vertrekken wij met onze waterschoenen aan. Onze bergschoenen hangen aan onze rugzak, die gepakt is met de hoognodige kleding, omdat wij naar onze nieuwe locatie alles zelf moeten dragen. Onze koffers gaan met een transportvlucht naar de daarop volgende locatie in Limbang. Omdat onze rugzak niet te zwaar mag zijn hebben we besloten om zelfs onze camera’s in de koffers te stoppen. Onze rugzakken wegen al zwaar genoeg. Je moet veel water meenemen voor onderweg. We hebben nu alleen een klein cameraatje bij ons, zodat we toch nog iets kunnen vastleggen. De boten brengen ons nog even naar een lokaal marktje waar we souvenirs kunnen kopen. Hier is niet zoveel interesse voor gezien de tocht die we voor ons hebben. Hierna gaan we op smalle houten boten die smalle houten bankjes hebben. We zitten met vijf mensen aan boord en krijgen een zwemvest. Niet dat het water hier diep is, maar safety first. Achterin hebben we de stuurman die de motor bedient en voorin een man die de boot moet begeleiden over de stenen en kleine watervalletjes. Zodra de boot de grond raakt moeten wij uit de boot springen en met zijn allen de boot losduwen om vervolgens weer verder te kunnen. Nu klinkt dit vrij simpel, maar op je waterschoenen lopen over de stenen, die lekker mosserig zijn is opnieuw een uitdaging. Sommige mensen lopen ook vrij snel met het duwen van de boot en dat is soms moeilijk bij te houden. Vandaar dat je wel eens uitglijdt en half onder de boot terecht komt. Hier zijn wij toch nog zo’n twee uur mee bezig. We komen aan op de plaats waar onze trekking begint. We moeten ons aan de wortels van de bomen omhoog trekken om op het pad te komen. Hier kunnen wij onze waterschoenen uitdoen, voeten afdrogen en in mijn geval watten en pleisters rond de blaren doen en dan in de wandelschoenen stappen. De headhunters trail gaat beginnen. Het is nu drie uur in de middag en we moeten 10 km lopen naar ons kamp waar wij zullen slapen. Dit klinkt niet veel als de weg glad is. Onze weg bestaat uit stenen en jawel heel veel boomwortels. Verder is de temperatuur en de luchtvochtigheid hoog. We zullen het vele water hard nodig hebben. De groep gaat beginnen en de snelle lopers zijn ook al heel snel uit zicht. Voor mij is het belangrijk dat ik heel aankom. Dick heeft een iets lager tempo met wandelen, dus hij zit in een groep achter mij. Al snel ben ik helemaal alleen. Onderweg staat er om de zoveel tijd een ijzeren paal met een rode bovenkant, zodat je weet dat je nog steeds goed loopt. We moeten in totaal over twee smalle loopbruggen lopen. De omgeving is prachtig en als je zo alleen loopt luister je naar de geluiden in de bomen. Er tjirpen krekels en je hoort vogels. Soms als je door de bladeren loopt schiet er een hagedis snel weg. De mieren hebben hier gigantische afmetingen. Ze zijn ongeveer een halve pink groot. Je verliest hier liters vocht. Je gooit er bovenin een halve liter in en via alle poriën heb je het gevoel dat er twee liter uitkomt. Mijn t-shirt wordt met de minuut zwaarder. Eén voordeel heeft het vele zweten, want je hoeft niet meer te plassen. Is ook wel prettig met al die beesten die hier hun weg zoeken over de grond. Op een gegeven moment komen er in tegenovergestelde richting twee jagers op mijn pad. Ze dragen de traditionele kleding, lopen op blote voeten en hebben een blaaspijp in hun hand met een speerpunt erop. Ze groeten vriendelijk. Daarna ben ik weer alleen. Toch hoor je soms geritsel bij bomen of struiken. Je schrikt er wel eens van. Nu heb ik voor de vakantie het boek ‘De Headhunters van Borneo’ gelezen en dit werkt natuurlijk ook een beetje mee. In dit boek werd beschreven dat rivaliserende stammen het hoofd van een ander gebruikten om onder een nieuw te bouwen huis of brug te begraven. Alleen dan had het huis of de brug kans van slagen. Ik heb tenslotte net die twee jagers ontmoet. Ze zullen mijn kop toch niet willen gebruiken? Ik hoop maar dat ik daar te lelijk voor ben. Stort dat huis in. Oh nee dan ben ik mijn kop al kwijt. Na twee uur haal ik een paar dames van de groep in. Leuk om elkaar even te spreken. Ze blijven nog even bij mij zitten, terwijl ik zit te drinken en er worden snoepjes uitgedeeld. Nu gaat iedereen weer lopen en ook ik wil snel verder, want we moeten nog even. En als je te lang zit dan heb je geen zin meer. We weten dat ook al is deze weg vrij glad er nog een heuvel komt waar we op moeten klimmen, maar als die is geweest dan wordt het pad weer vrij glad op de boomwortels en kiezels na. Soms zijn er ook bomen omgevallen en ik kom op een punt dat ik het pad niet goed meer kan zien. Dan is het toch altijd even griezelig. Waar moet ik nu heen? Rachel en Dafne die voor mij liepen hadden hetzelfde probleem, maar zij zijn samen. Ze hebben even op mij gewacht, omdat ik alleen loop. Ze staan een stuk verder en zwaaien naar mij. Pfff dat was toch even prettig. Dan gaan zij weer in hun eigen tempo lopen en ik het mijne. Eindelijk komt er een bord dat Camp 5 nog 1 kilometer weg is. Ik ben erg blij. Als ik in het kamp aankom zitten er al een aantal van de groep aan picknick tafels iets te drinken. Ik word vrolijk ontvangen en er wordt gelijk een kop koffie (zo noemen we het – het lijkt soms niet eens op koffie, maar we hebben niets anders) en een blikje cola gehaald. Wow daar was ik aan toe. Niet lang daarna komt de groep met Dick aan. Ook hij is blij dat hij er is. Het is ongelooflijk in the middle of nowhere staat hier toch een stenen locatie met een eenvoudige keuken, toiletgebouw en douches. Van de verschillende slaapruimtes krijgt onze groep ruimte drie toegewezen. Op een heuphoogte verhoging van houten planken liggen hele dunne slaapmatjes. We hebben een mummylakenzak en een kussensloop bij ons. In de kussensloop stoppen wij later onze natte handdoek als kussen. We gaan ons muskietennet ophangen en frommelen de uiteinden onder onze slaapmat. Dit muskietennet is hier echt een must. Eerst lekker douchen en onze zeiknatte kleding uittrekken. Zo daar knap je al lekker van op. Er wordt voor ons een maaltijd gemaakt en daarna vroeg naar bed. Morgen wordt de tocht nog langer. We liggen om 21.15 uur in bed en al snel slaapt iedereen.
We staan vroeg op. We gaan lopen om 08.30 uur. Krijgen nog de laatste instructies mee waar we onderweg op moeten letten. Aan het eind van de groep moeten er altijd twee bij elkaar blijven lopen voor als er iets gebeurt. We starten gelijk met een smalle loopbrug. Hierna is het lopen, lopen en nog eens lopen. Er staan wel zo af en toe de palen met de rode verf onderweg, zodat je weet dat je nog goed loopt. Soms staan er ook palen met hoeveel kilometer je nog moet lopen. Blij als we weer over de helft zijn. Maar het laatste stuk valt niet mee en je krijgt dan echt een inzinking. Inmiddels ingehaald door de groep achter mij. Het is wel fijn dat ik nu niet meer alleen loop. Tenslotte zien we de groep. We zijn er. Hiep hoi. De waterschoenen weer aan en de bergschoenen aan de rugtas. We stappen in bootjes die na ongeveer een half uur ons aan land zetten alwaar wij een lunch krijgen, die door een bootsvrouw s‘ochtends vroeg is gemaakt. Het smaakt heerlijk. Hierna vertrekken we weer in de bootjes en wordt het gehele ritueel herhaald. Stukje varen, vastlopen op de stenen uit de boot springen en de boot lostrekken. Dit duurt zo’n 3 ½ uur. Buiten het feit dat de bootsmannen heel hard werken en supersterk zijn, valt het voor ons in de boot ook niet mee om zo mee te moeten werken. Maar ja de rivier staat laag en het kan dus niet anders. We krijgen ook nog een gigantische tropische stortbui over ons heen. We zijn blij dat we aan land komen. Dan nog een uur met busjes naar het hotel. Dit was een lange dag.
Vandaag hebben we een reisdag. We vertrekken om half acht om naar de haven te gaan. Hier nemen wij de boot naar Labuan voor een reis van twee uur over zee. Hier moeten wij even wachten en dan nemen wij de boot voor drie uur naar Kota Kinabalu. Genoeg tijd om aan boord dit reisverslag te schrijven en een boekje te lezen.