Dag 20 t/m 23 – 27 t/m 30-08-2018

Dag 20 t/m 23 – 27 t/m 30-08-2018
Vandaag gaan wij Kirgistan verlaten. We rijden naar de grens in ongeveer 1 ½ uur. Onderweg stoppen wij nog voor een groep wilde paarden. We gaan afscheid nemen van Tatjana onze gids. Tatjana heeft ons veel verteld. In het begin hadden wij moeite om haar Engels met Russische tongval te verstaan, maar je raakt eraan gewend. Ze is trots op haar land en dat heeft ze geprobeerd om op ons over te brengen. Voor natuurliefhebbers: “ga naar Kirgistan”. Het is zo’n prachtig land. In the middle of nowhere is onze grensovergang. Dit is echt zot om te zien. Midden op de weg staat er ineens een slagboom en aan beide kanten een huisje voor de ambtenaren om hun administratie in te doen en onze paspoorten af te stempelen. Het blijft natuurlijk interessant om stiekum een foto van de grens te maken, maar ik doe het deze keer toch maar niet. Johanna heeft wel stiekum een foto gemaakt, maar de bewaker bij de slagboom heeft ons goed in de gaten gehouden en Johanna moet onder zijn toeziend oog de foto verwijderen. We lopen hierna een stukje door niemandsland en dan gaan wij officieel Kazachstan in. Er staat een grote bus op ons te wachten. We zijn slechts met zijn tienen, dus het had best een kleiner busje kunnen zijn. Wij vertrekken en het zal zo’n vier uur duren voordat wij op de plaats van bestemming zijn. Onderweg picknicken wij op een rotspartij en kunnen genieten van een prachtig uitzicht. Aangezien al mijn boeken al uit zijn heb ik een boek geleend van één van mijn reisgenoten. Het boek heet: Het Rosie Project van een Australische auteur. Het gaat over een autistische jongen die op zoek is naar een vrouw. Bijzonder leuk geschreven en ik kan iedereen aanraden om dit boek ook een keer te lezen. Wij logeren de komende twee nachten weer in een Guesthouse in Catbi. Het ziet er allemaal netjes uit. We lopen nog even door het dorp en gaan nog even de lokale winkel in. Het is alles nog steeds heel Russisch en zo ook de wagens die wij in het dorp zien.

We rijden met de bus naar de Kol Sol meren. Er is een wandeltocht beneden bij het eerste meer, maar je kunt ook vrij stijl zo’n 800 meter stijgen en klimmen naar het tweede meer. Wij besluiten om bij het eerste meer te blijven en daar rond te wandelen. Dat blijkt later een goed besluit, omdat maar vijf mensen de tocht naar boven hebben gewaagd en dit bleek achteraf behoorlijk heftig te zijn. Het is een diep meer en het water heeft prachtige kleuren. De bergen staan hier vol met bomen dit in tegenstelling tot Kirgistan. We zien een haas en een eekhoorn op ons pad, maar voor de rest is het hier muisstil. Na een paar uur besluiten wij om de terugtocht naar ons hotel aan te vangen. Wij zeggen tegen de buschauffeur dat wij terug gaan wandelen. Hij moet op de overige groepsleden wachten. Wij lopen met zijn zessen en zijn vol goede moed, maar het stuk dat wij afgelegd hebben met de bus blijkt toch verder te zijn dan dat wij dachten. Bij een aantal Yurts langs de weg ploffen wij eerst neer om te rusten, maar vragen tenslotte of zij ons met de auto naar ons dorp kunnen terugbrengen. Wij onderhandelen over de prijs en mogen in een auto stappen. Zo dat scheelt weer een stuk lopen. ’s Avonds nemen we nog even een Banja (sauna) in de tuin van ons Guesthouse. Lekker hoor en nu weer schoon naar bed.

We verlaten het Guesthouse en gaan richting Almaty, verlaten de bergen en zien nog een stukje steppen. Midden in de steppen bezoeken we de Charyn Canyon, met 150 km lengte en 300 mtr. diepte is het met recht het ”kleine broertje” van de Grand Canyon. We gaan via trappen naar beneden en dan lopen wij door de kloof. De enorme rotspartijen zijn mooi van kleur en zien er indrukwekkend uit. We zien een ‘woestijnmuis’ of hoe hij ook mag heten, die zijn holletje inspringt en vervolgens er weer uit komt om verder aan zijn nestje te bouwen. Het is een hele tocht naar beneden naar de rivier. Hier is een huttenkamp opgezet en hier zou je dus ook kunnen overnachten. Prachtige locatie om hier de nacht door te brengen en alleen maar naar de sterren te kijken. En wat niet onbelangrijk is hebben ze hier een restaurantje met echte koffie. Na drie weken poederkoffie te hebben gedronken is dit echt genieten. We kunnen natuurlijk ook weer helemaal teruglopen, maar na wat onderhandelen met een man mogen wij op een kar meerijden. Pfff toch wel lekker hoor en het is best een afstand die wij in de kloof hebben gelopen. De bus rijdt weer verder en het duurt nog even voor onze lunch en dan het laatste stuk naar Almaty het eind van onze bestemming.
De laatste dag is aangebroken en wij bezoeken nog een park waar allerlei beelden staan ter ere aan zij die vochten in de 2e wereldoorlog. Vele Kazachstanen zijn naar Rusland gestuurd om te vechten in de oorlog en velen zijn overleden. Er is een film gemaakt over de helden van Kazachstan en die heet “Dear Officers”. Door Rusland schijnt alles ontkent te worden en Rusland wil zelf met alle eer strijken wat betreft de 2e wereldoorlog. Onze reisleidster Dina uit Kazachstan is hier heel verbolgen over en zij vindt het verschrikkelijk dat deze mensen vergeten zijn. Door de film die nu is gemaakt is er nu een eerbetoon aan deze helden. Wij gaan naar de schaatsbaan die vroeger door alle schaatsers gebruikt werd. De Medeo schaatsbaan in Alma-Ata op een hoogte van 1691 meter. Dit is de hoogst gelegen schaatsbaan ter wereld. Inmiddels wordt deze schaatsbaan niet meer gebruikt vanwege de hoge kosten. Bij de schaatsbaan staan vele bewonderaars en soms ook oud-schaatsers. Al snel worden er over en weer foto’s genomen en wordt er een groepsfoto gemaakt. Vanaf hier gaan wij naar een hoog uitzichtspunt, maar het is nevelig dus niet zo mooi voor de foto. Wij gaan met de kabelbaan naar beneden. We lopen nog door de stad en dan gaan wij ons klaarmaken voor ons afscheidsdiner. Het was een mooie reis, veel verschillende landen en veel gereisd. Fijn om weer naar huis te gaan.