Dag 13 en 14 - 18-02-2020 t/m 19-02-2020

Dag 13 – 18-02-2020
Vanochtend maken we nog een laatste rondje door het dorp Jaw Jaw. We maken her en der een praatje en vragen dan of we een foto mogen maken. Het lukt steeds beter, maar er zijn ook mensen die echt niet op de foto willen. Na de lunch gaan wij richting de boot, die ons terug brengt naar Atjoni. Vanaf hier gaan wij met de bus naar onze volgende bestemming Palulu. Aangekomen op onze bestemming is er een ruimte onder een afdak waar de mensen hun hangmat kunnen ophangen. In de tweede ruimte zijn er een aantal matrassen en worden er ook luchtbedden tevoorschijn gehaald. Klamboe erboven en je bed is klaar. Het is dus erg basic hier. Er is slechts een bescheiden ruimte tussen de bedden. Dit overleven we ook wel. Er is nog een avondwandeling, dus trekken wij onze wandelschoenen aan. In dit bos is niet echt een pad, dus je breekt zo af en toe zowat je benen over de wortels. We horen wel geluiden van vogels of krekels, maar zien helaas niet zoveel. Maar ja je kunt de natuur niet dwingen. We zijn al een tijd onderweg als er voorin de groep iets gebeurd. Op een boom zat een gekko vlakbij de wilde honingbijen. Er waren al een aantal groepsleden die bezig waren om een foto te maken van de gekko. De gekko wilde waarschijnlijk honing stelen en plots komt de gehele bijenkolonie naar buiten. De gids roept: hollen zo snel mogelijk hier weg. Wij lopen in de achterhoede en het dringt nog niet geheel door. Dan bereiken de bijen ons ook. Ze zoemen bij je oren en gaan er soms in zitten. Bij mij kruipen ze in mijn haren. Het enige wat je kunt doen is hard hollen en dat valt in dit gebied zonder pad en met heel veel boomwortels niet mee. Sorry maar ik gil heel hard, want het is echt griezelig. De gids plukt bijen uit mijn haren en anderen groepsleden wapperen met bladeren om de bijen kwijt te raken. Na een stuk hollen worden de bijen minder. Ik wil alleen maar weg uit dit gebied. Het duurt even eer iedereen weer rustig is, maar dan moeten wij terug naar ons kamp. We zijn blij als wij weer terug zijn.

Dag 14 – 19-02-2020
We hebben de nacht overleefd. Geert heeft niet goed kunnen slapen, omdat er zo'n vijf tot zes snurkende varkens (groepsleden) waren. Als er één stopte begon de volgende te knorren (snurken). Euh wij zouden er nu hebben gesnurkt? Tine onze kokkin heeft voor het ontbijt bananenflappen gemaakt. Echt jammie jammie. We gaan afscheid nemen van Tine. Ze heeft zes dagen met ons meegereisd en al die dagen heerlijke maaltijden voor ons klaargemaakt. Foto van blad sprinkhaan. We verlaten ons kamp voor een lange busreis naar nieuw Nickerie. De muziek van Bob Marley wordt aangezet. Onze gids Sergio een echte Reggea man zet zijn muts af en laat zijn dreadlocks zien. Vanaf dat moment is het een swingende en zingende bus. Wat een heerlijke stemming. Bij onze andere gids Jetro vragen wij muziek aan en er passeren schitterende oude nummers. We maken een stop in Groningen de hoofdstad van het Saramacca district, bij een mooie kerk en lunchen bij Helene Wijntuin. In Harlingen staat een grote rijstfabriek. Er worden in dit district vele soorten rijst verbouwd. We komen aan in Nieuw Nickerie. S'avonds gaan wij kijken naar de zonsondergang. En oh zo heerlijk we slapen in een goed tweepersoonsbed en hebben weer eens een momentje voor onszelf.