Dag 9 en 10 - 14-02-2020 t/m 15-02-2020

Dag 9 – 14-02-2020
Het is vandaag Valentijnsdag en ik krijg een mooie kaart van Dick. Hoe lief is dat. Wij gaan wandelen naar twee watervallen. De Leowaterval en de Irenewaterval. Wij lopen heel rustig en onderweg zien we een bladkikker en een grote sprinkhaan. De sprinkhaan heeft aan zijn achterpoten een aantal haakjes zitten. Als hij wordt aangevallen verdedigt hij hier zichzelf mee. Onze gids Jetro probeert de sprinkhaan te pakken en wordt gekrabd. Tenslotte pakt hij de sprinkhaan met zijn doek en kunnen wij hem goed bekijken. De geluiden in het bos zijn prachtig om te horen. We beginnen met afdalen richting de waterval en je moet echt goed uitkijken, want het is soms erg glad. Als wij aankomen bij de Leowaterval is het echt zo'n pisstraaltje. We zien nog wel een heel mooi oranje zoetwater krabbetje. De tocht naar de Irenewaterval is heel heftig vertelt de gids en een aantal groepsleden besluiten om dat dan maar niet te doen (waaronder wij). We gaan met de over gebleven groepsleden naar boven klimmen en lopen dan op ons gemak terug naar onze lokatie. We zijn doorweekt van het vele zweten en gaan gelijk onder de douche en trekken droge kleding aan. Lekker lunchen en dan een beetje rusten. Om half 5 hebben we nog een wandeling om beesten te spotten. We zien alleen een kleine kikker en verder hele mooie planten en bloemen.

Dag 10 – 15-02-2020
Vannacht toen ik uit ons huis naar het toilet ging, zag ik een groot soort vlinder/vlieg op zijn rug liggen. Ik vond het toch een beetje eng en griezelig en heb hem met een stokje omgekeerd. De volgende dag laat ik het beest aan de gids zien. Dit is een sikade zegt hij. Als hij de sikade beetpakt met zijn hand, maakt het beest hele hoge geluiden. In de ochtend klimmen we nog een stuk naar de top van de berg en krijgen een prachtig uitzicht over de bossen. In de bladeren zien wij een giftige rups, groen met allerlei vertakkingen. Echt heel apart. We gaan Brownsberg verlaten. Het was een hele klim voor de bus om de berg op te rijden, maar de afdaling op deze modderige weg is soms doodeng als de bus een beetje wegglijdt. We varen met lange smalle motorboten naar Jaw Jaw. Aangekomen moet de bagage en proviand van de boot naar boven worden gebracht. Alle groepsleden gaan in een rij staan en geven de tassen aan elkaar door naar de vaste kant en vanaf hier moet de bagage een stenen trap op worden gesjouwd. Wij moeten zuchten als wij een tray met 12 flessen van anderhalve liter water door moeten geven aan elkaar. Op de kant zetten de kinderen en vrouwen van dit dorp, alsof het niets weegt, deze tray op hun hoofd en lopen de trap op naar boven. Wij verbazen ons vooral over de kracht van de kinderen. Dit is een schitterende lokatie met stroomversnellingen. Vanuit ons huis hebben we een mooi uitzicht over deze stroomversnelling en kunnen genieten van de kinderen, die in het water spelen, de vrouwen die hun was en afwas doen. Met veel moeite lopen wij over de gladde stenen om ook lekker in het verkoelende water te zitten. Het is voor ons een hele klus om niet te vallen, terwijl de kinderen nog net niet hollen over de stenen. We verkennen het dorp. De mensen willen in eerste instantie absoluut niet op de foto, omdat ze bang zijn dat je dan hun geest pikt. Jammer. S'avonds krijgen wij een voorstelling van heel ritmische muziek en sommige meisjes en jongens kunnen geweldig dansen.